Na een paar dagen in Cusco en de Salkantay Trek naar Machu Picchu, stond er nog een heel bijzondere dag gepland, namelijk: een bezoek aan de projecten van stichting HoPe (Holanda-Perú). Anja, de tante van Tessa, werkt al jaren als vrijwilligster voor deze stichting en hielp ons met de connecties in Peru, met als resultaat dat we door Julio en chauffeur José van stichting HoPe om 6.45 uur werden opgehaald bij ons hostel in Cusco om naar drie scholen diep in de bergen te rijden in een 4x4 pick-up truck. Het eerste uur reden we over asfalt en de laatste 45 minuten over stoffige zandwegen. Alleen al dit ritje was fascinerend want hier zagen we de échte binnenlanden van Peru met kleine hutjes, tientallen alpaca’s en mensen in prachtige traditionele kleding. Af en toe hadden we lifters achter in de pick-up truck die na een tijdje op het dak klopten om aan te geven dat ze er weer af wilden. Ook maakten we in dit ritje verder kennis met Julio en José, volledig in het Spaans. We merkten meteen hoe gepassioneerd Julio kan vertellen over de projecten van HoPe en hoe begaan hij is met de mensen in de afgelegen gebieden. Onderweg stopten we bij een lokale markt waar we sinaasappels en bananen kochten voor de kinderen op de scholen.
De eerste stop was bij Patacancha, een middelbare school, waar leerlingen van ca. 12-16 jaar onderwijs krijgen. Niet alleen in de schoolbanken maar ook in de praktijk. Zo leren ze groente verbouwen en cavia’s en varkens verzorgen. We werden vriendelijk ontvangen en kregen een uitgebreide rondleiding en een kop koffie. We zagen dat er een nieuw computerlokaal wordt gebouwd en er werd ons verteld dat in het oude computerlokaal extra slaapplekken komen. Momenteel slapen er 52 scholieren van maandag tot vrijdag bij de school in Patacancha omdat sommigen wel 5 uur moeten wandelen van huis naar school. Ze wandelen maandagnacht om 3 uur naar school en gaan dan vrijdagmiddag om 14 uur weer naar het huis van hun ouders. Er slapen ook docenten die de leerlingen ‘s avonds kunnen helpen met het huiswerk. Ook werden we voorgesteld aan een psycholoog die hard nodig is na de covid periode, legde Julio uit. De school is 2 jaar dicht geweest en onderwijs op afstand was niet of nauwelijks mogelijk omdat er geen internet is. Docenten gingen bij kinderen langs om stencils, boekjes en opdrachten langs te brengen of probeerden ze op te bellen. Ook zijn er kinderen die trauma’s hebben opgelopen, omdat ouders ruzie kregen en ze vanwege covid geen kant op konden. We kregen een kijkje in de keuken waar de moeder van één van de leerlingen (Vanessa, tevens petekind van Anja) de chef is. Andere ouders rouleren bij de keukendienst. Toen we langsliepen waren ze al druk in grote pannen aan het roeren en aardappels aan het schillen. We zouden graag nog langer willen blijven, maar we gingen alweer door naar de volgende bestemming: Chaullacocha.
Maar eerst stopten we bij een nieuwe viskwekerij die tijdens covid is opgezet om de mensen in de omgeving te voeden. Ze hadden namelijk geen toegang tot eten. Ook krijgen de leerlingen 1 of 2 keer in de maand vis als aanvulling op hun dieet dat voornamelijk uit aardappelen bestaat omdat het lastig is om groente te verbouwen in de bergen. Toch heeft stichting HoPe tijdens covid ook een aantal kassen opgezet waar de bevolking leert hoe groente verbouwd kan worden. Hier namen we later op de dag ook nog een kijkje. Ook stopten we bij een dennenbomenkwekerij. De dennen moeten de grond in de bergen op zijn plaats houden en de dennenappels blijken erg voedzaam te zijn!
We kwamen aan bij een basisschool in Chaullacocha, waar een vrouw, de directrice (en één van de 3 docenten) ons warm welkom heette. Ze riep de kinderen erbij die hard aan kwamen rennen en braaf in een rij gingen staan voor een sinaasappel. Stuk voor stuk lieve, beschaafde en verlegen kinderen die braaf ‘gracias’ zeiden toen we ze een sinaasappel gaven. Vier klassenvertegenwoordigers lieten hun zelfgemaakte ‘anaconda’ van stro zien en namen ons mee naar de kas waar ze leren groente te verbouwen. Ook lieten ze ons de ‘Kakka de Alpaca’ zien wat als mest wordt gebruikt. We zagen nieuwe toiletgebouwtjes met douches met warm water waar de kinderen 1x per week douchen. Hygiëne is daar niet zo vanzelfsprekend en thuis is er vaak geen douche. Ook leren kinderen op school hun handen te wassen voor het eten. Allemaal dingen die ze niet van huis meekrijgen. Onze lifters, twee vrouwen in traditionele kleren, hebben tijdens dit bezoek rustig gewacht tot we weer verder reden en sprongen weer achterin de pick-up truck.
Daarna kwamen we aan bij Chupani, de laatste basisschool die we op deze dag bezochten. We kregen ook hier een rondleiding en zagen ook hier de klaslokalen waar de kinderen hard aan het werk waren. Verschillende leerjaren zitten bij elkaar omdat de klassen klein zijn. Dit is een uitdaging voor de docenten. We deelden de bananen en sinaasappels uit in de klas en kregen als bedankje een applaus en er werd vol overtuiging voor ons gezongen. Dat had natuurlijk niet gehoeven maar het is wel mega lief. Bij Chupani zagen we ook de nieuwe warmwaterinstallatie die Anja met haar verjaardagsgeld heeft gesponsord, zodat ook de kinderen in Chupani warm kunnen douchen. We snappen inmiddels heel goed waarom Anja zich hier al jarenlang voor inzet want wát doet de stichting goed werk! Met simpele dingen maken ze daar diep in de bergen een heel groot verschil. En ze doen het allemaal samen met de lokale bevolking. Stichting HoPe is inmiddels zo belangrijk geworden, dat zelfs de overheid/gemeentes ze benaderen om te helpen.
Na Chupani keerden we terug naar Cusco en waren we moe maar voldaan van alle indrukken (en van het Spaans luisteren en praten). Julio en José hebben ons zóveel laten zien en uitgelegd, dat we ze ‘s avonds uitgenodigd hebben om met ons wat te eten als bedankje. We gingen naar een goede lokale ‘polleria’ (kippenrestaurant) en proostten met een pisco sour. Wat een geweldig lieve mannen en wat een geweldige dag!
Tessa Elferink en Daan Sombroek
